کد مطلب:36048 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:219
«قلبت را با حكمت، نورانی كن» از عبارت و كلام مبارك امام كاملا می فهمیم كه گاهی آیینه ی دلی انسان ظلمانی شده و تیره و تار می گردد تیرگی قلب به مراتب بیشتر از تاریكی محیط زیست نگران كننده است. ظلمت دل، فراموش شدن ارزشها و از دست دادن اعتبارات است تیرگی درون. محو خائل و مزایای انسانیت است. تاریكی قلب، مساوی با پیوستن به بهائم و چهارپایان می باشد. [صفحه 32] در چنین شرائطی باید كوشش كرد كه دل، نورانی شود و این ظلمتكده درون، تبدیل به تابشگاه انوار خدائی گردد. و آنچه كه دل را نور می دهد حكمت است. حكمت عبارت از علم و عرفان كامل و شناخت نفس نسبت به ذات اقدس الهی توام با اتقان در عمل است. بر اثر پیدایش حكمت، صحنه درون از اشرافات معنوی و تابناك می گردد و این است كه خداوند می فرماید: «یوتی الحكمه من یشاء و من یوت الحكمه فقد اوتی خیرا كثیرا و ما یذكر الا اولوا الالباب».[1]. «خداوند به هر كسی كه بخواهد حكمت می دهد و كسیكه حكمت به او داده شد پس تحقیقا خیر فراوانی به او داده شده و متذكر و متوجه این معنی نمی شود جز صاحبان عقول خالص». و خداوند در مقام امتنان به حضرت لقمان می فرماید: «و لقد آتینا لقمان الحكمه». «بتحقیق كه ما به لقمان حكمت دادیم». و در آیات متعددی تعلیم حكمت از مشاغل و وظائف انبیاء بزرگ الهی قلمداد شده است. باری حكمت، نور آفرین بلكه خود عین نور است حكمت، ظلمت شكن و تاریكی زدا است و در پرتو حكمت، قلب آدمی مجلای انوار الهی و اشعه ی تابناك عرفان می شود و از اینرو امام امیرالمومنین فرزند برومند خود را امر می كنند كه با فراگیری حكمت، قلب خود را نورانی بسازد.
(و نوره بالحمه)
صفحه 32.